Workshop 3 en helaas aan alles komt een einde

Onze laatste dag brak aan met een stralend zonnetje over de bergen. Gelukkig mochten wij deze morgen iets later aan het ontbijt omdat de workshop met Latif om 10:00 in het hotel was.
Voor de mannen geen programma dus nog even genieten van het park achter het hotel en wat rond kuieren door de winkelstraatjes met natuurlijk de nodige koopwaar waar je van denkt zal ik het doen of…..
Een uitgebreid verslag van de workshop volgt als wij thuis zijn, maar de korte momenten dat wij er bij waren, gaven een indrukwekkend beeld. Het laatste lied dat Latif met het koor instudeerde was een lied van het jaar 600 een welkomstlied voor Mohammed. Er was keuze voor 2 muzikale versies en Sead adviseerde de authentieke versie.
Binnen de kortste keren werd het geleerd, waarbij vooral veel aandacht was voor de uitspraak van sommige woorden uit het lied. Een “th” klank met de tong ver achter op het gehemelte.
Als afsluiting zong hij zelf het lied nog een keer begeleid door zijn vrouwelijke collega. Echt heeeeel mooi om te horen.
Omdat de dames geïmponeerd waren over de verhalen van de mannen over de Tunel of Hope, werd er besloten om aansluitend op de workshop voor wie wilde met de bus opnieuw daarheen te gaan. Evenals je in het eerdere verslag hebt kunnen lezen waren ook de anderen zeer onder de indruk van het getoonde en werden wij allen op de feiten van 1992-1995 gedrukt.
’s Middags was een ieder vrij te gaan om daarna om 17.00 uur richting het Sevdaha museum te gaan alwaar een klein concert wegens het 6 jarig bestaan werd gegeven. Tot grote verassing van een ieder werd het koor ook nog uitgenodigd om op het centrale plein van de oude stad op te treden. Ongelofelijk waren de reactie van de toeschouwers die ook zelf uit volle borst meezongen met de Bosnische liederen.
Het diner ’s avonds was in het restaurant Lovec wat de jager betekend. Dat konden wij wel zien aan de vele hertengeweien en de aangeschoten beer in de hal. Leuk was het om de docenten van de afgelopen dagen opnieuw te mogen begroeten. Met behulp van het orkest werden alle klassiekers uit de kast gehaald en was het een straf om op 23.00 uur te moeten horen dat we huiswaarts moesten keren.
Maaaaaaaar niet onvermeld mag blijven dat Marian, Sead en Jan Willem door het koor in het zonnetje (inmiddels maantje) werden gezet. Door het koor was een prachtig lied in elkaar gezet op de melodie van Karaj boe. Diep geroerd werd dit door de inmiddels gehuldigde VIPS aangehoord. Met een brok in de keel stonden Marian, Jan Willem en Sead deze aubade aan te horen. Woorden van dank namens het hele koor werden uitgesproken door Marike, ook aan Adem en zijn vrouw.
Ter afsluiting zong Vanessa nog een prachtig lied, begeleid door het orkest. Het koor is nog nooit zo stil geweest als Vanessa niet had gezongen had je een speld kunnen horen vallen.
Al met al een fenomenale afsluiting van een bijzondere week.
Die door een paar late gasten in de bar van het hotel werd afgesloten met een goed glas “slobbervietsie”, die pas door de ober aan de dames werd geschonken na een goedkeurende blik van Jan Willem en Sead.
Nu op het vliegveld zittende sluiten wij onze weblog nog niet af, straks thuis volgen nog wat laatste belevenissen en de foto’s van gisteren en vandaag.
Tot in Nederland.

Arina, kom je met de kaas naar Keulen?